แบ่งกันขำ

 

วันที่ ลา.. ไม่โง่

เคยมีฝรั่งคนหนึ่งมาบวชเป็นพระป่าสายหลวงพ่อชา สุภัทโทแห่งวัดหนองป่าพง พอ
หลวงพ่อชาท่านสร้างวัดป่านานาชาติขึ้นมาก็ได้มอบหมายให้พระฝรั่งรูปนี้ไปทำหน้าที่เป็นเจ้า
อาวาส เมื่อเป็นเจ้าอาวาสแล้วท่านต้องรับผิดชอบภาระในการบริหารงานบริหารคนมากมาย จน
ทำให้เหนื่อยสายตัวแทบขาด
กระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง ซึ่งคงจะเป็นช่วงเวลาที่ท่านรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทีกับงานการอันหนัก
หน่วง ได้มีศิษย์กลุ่มหนึ่งไปสนทนาธรรมกับท่านถึงที่วัด เมื่อคุยกันเสร็จแล้ว ศิษย์กลุ่มนั้นก็ขอลา
กลับ แต่ก่อนจะลากลับนั้นเอง ศิษย์ผู้หญิงคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นนมัสการพลางเอ่ยขึ้นว่า
“นมัสการ ลา เจ้าค่ะ”
คำว่า “นมัสการลา” นี้เองทำให้ท่านเกิดอาการบรรลุธรรมน้อยๆ (ซาโตริ) ขึ้นมาว่า
“โอ นี่ฉันคงทำงานหนักจนเป็นลาไปแล้วสินะ”
ความตระหนักรู้น้อยๆ นี่เองทำให้ท่านเริ่มมองเห็นว่า ตัวเองกำลัง “สุดโต่ง” ไปอีกโลก
หนึ่งของการดำเนินชีวิต ต่อมาท่านจึงขอลาออกจากตำแหน่งแล้วหันมาเป็นพระธรรมดาๆ ที่แบก
ภาระ “พอดีตัว” และอยู่อย่างมีความสุขมาจนทุกวันนี้

ผมเองครับ